ÖĞRENCİDEN ÖĞRETMENE

Bazen kalemini de, kelamını da susturup kendi düşüncelerini sandıklar içinde saklayıp sadece okuduğun bir hikâyeyi paylaşman gerek neden mi insanoğlunun yetersiz olduğu çoğu şey de kendi düşünceleri de bir hiçtir…   İşte tam da o gün bugün yani 24. Kasım öğretmenler gününde kendi düşüncelerimi paylaşmaktansa onun kat be kat üzerinde daha değerli bir hikâyeyi sizlerle paylaşmak istiyorum… Hikâye, kelamını, kalemini özellikle takip ettiğim öğretmenimden alıntıdır o nerden nasıl buldu bilmiyorum ama önemli olan benim o hazineden yararlanıyor olabilmemdir…(teşekkür ederim hikaye için )   “ Günün son dersinin sonuna gelinmişti. Öğrenciler çıkmak için sabırsızlanıyordu. Defter ve kitaplarını çantalarına koydular. Zil çalar çalmaz, dışarı çıkmak için hazırdılar. Yalnız, Ali hazırlanmamıştı. Gecikmek için de elinden geleni yapıyordu. Nihayet zil çaldı.   Öğrenciler bir anda kapıya yöneldi. Ali, yerinden kalkmadı. Ağır ağır eşyasını topladı. Bir yandan göz ucuyla öğretmenine bakıyor, bir yandan da arkadaşlarının gitmesini bekliyordu. Öğretmeni, onun bu halini fark etti:   - Hayrola Ali, dedi. Eve gitmeyecek misin? YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYIN!