Aslımızı kaybediyoruz…Anlamsız bir şekilde canım yanıyor. Ne yapacağım? Nasıl yapacağım? Soruların etrafında dönüp duruyorum. Yorulmuşluk mu? Sorusunu soruyorum kendime. Bilemiyorum. Koskoca bir boşluk içimde ve ben o boşluğu dolduramıyorum. Kırılganım. Kime? Sorusunun cevabı yok. Uzun bir yolcuğu seçmek istiyorum. Nereye? Sorusunun cevabı yok? Bir sürü sorular. Her şey durmuş sanki ve ben kendi etrafımda dönüp duruyorum.  Bir şey yapmam lazım. Peki, ne? Bilemiyorum. Bir ses, bir seda iyi gelecek sanki. Rehberdeki bütün isimleri tek tek bakıyorum. Kimseye bir şey diyemiyorum. Ben bu kadar yalnız mıydım? Bilemiyorum.  Uyumak istiyorum. Başımı yastığa koyduğumda uyku nedir? Bilemiyorum. Kör bir akşamda kendimi dışarıya atıyorum, yürüyorum… Yürüyorum… Yolların üzerime geldiği zaman diliminden kurtulmak istiyorum. Parkın içinde bir bank buluyorum. Oturuyorum. Az yakınıma biri oturuyor. Eşiyle tartışmaya başlıyor. Benden de kötü olanlar var diyorum. Susuyorum… Kalkıp eve dönüyorum. Evimin dibinde ki evden çığlıklar geliyor. Duymamak için televizyonun sesini açıyorum. Başım kaldırmıyor hiçbir sesi. Telefonumu elime alıp telefonda zaman öldürmek istiyorum… 17 yaşında ki çocukların katil olduğunu öğreniyorum, kadının sokak ortasında öldürüldüğü, insan hayatının hayvan kadar değerli olmadığı yaşamın içeresinde ben kendimi nereye sığdırmaya çalışıyordum?  Anlamsız bir şekilde aklıma; Yunus Emre’nin hocası olan Tapduk Emre’nin başka talebesi ile olan konuşmaları aklıma düşüyor; -"Ya neden uzun ömür sürer kaplumbağalar bilir misin Kasım?" -Neden? -Teslim olmuşlarda ondan. Yolunu yürür. Acelesi yok ihtirası yok. Eee ihtiras olmayanda vakit bollanır.  Hırs daraltır. Hemi vakti daraltır , hemi yüreği. -Ne der erenler: Hırs sebebi hasarettir. -Ne demek bu? -Hırs insanı çürütür. Çürür mü insan? Çürür elbet. Değil mi ki her şeyin hırsı var. Para hırsı, iktidar hırsı, kadın hırsı, makam hırsı, post hırsı, dost hırsı. İnsan denen bu varlık nefs sahibidir. -Nefs insanın hırslarının toplamıdır. Düşünmeye başlıyorum. Kalbim neden bu kadar daraldı? Neden sıkılıyorum? Diye. Ben, neyi, neden hırs yaptım? Diye. Bulamıyorum. Çok param olsun istemiyorum, muhtaç olmayayım yeter. İktidar, makam hırsını barındıramadım, barındırsam iş yerinde ki psikolojik harbi kazanırdım diyorum. Dost hırsı? Orada kalıyorum. Benim dostum kim? Dedem. O nerede? Öldü. Ondan sonrada kimseyi dost edinemedim.  Kendime olan öfkem artıyor. Bütün bunlar ben kendimi yetiştiremediğim için oluyor. Eskilerin tabiriyle “bir baltaya sap olamamak”… Yaş yolun ortası bu vakitten sonra ne yapılabilir. Bilemiyorum. Birinin, tozumu alması lazım. Kim? Bilemiyorum. Nasıl olur? Onu da bilmiyorum. Eğitim mi? Karakter mi? Diye soruyorum kendime. Bu sorunun cevabını yıllar önce okuduğum bir kıssa ile cevap veriyorum. Padişah, baş vezire sormuş: - ‘Eğitim mi önemli, karakter mi?’ Vezir hemen cevap vermiş: - ‘Karakter önemlidir sultanım.’ Padişah, memleketin her yanına tellallar göndermiş: ‘Duyduk duymadık demeyin… En iyi hayvan eğiticisine 100 kese altın ödül verilecek.’ Yapılan elemelerden sonra bir kişi, ‘ülkenin en iyi hayvan eğiticisi’ olarak Padişah’ın huzuruna çıkmış. Padişah sormuş: - ‘Bir kedi ’ye tepsiyle servis yapmayı ne kadar zamanda öğretirsin?’ - ‘Altı ayda öğretirim padişahım.’ Aradan altı ay geçmiş. Eğitici huzura alınmış.  Padişah sormuş: - ‘Öğrettin mi?’ - ‘Öğrettim padişahım.’ Saray erkânı toplanmış. Hünerli kedi elinde tepsiyle servis yapmaya başlamış. Tam baş vezirin önüne geldiği zaman padişah sormuş: - ‘Ey vezir. Söyle bakalım, eğitim mi önemlidir, karakter mi?’ Vezir, padişahın sorusuna cevap vermeden önce, kaftanının altında hazır tuttuğu bir fareyi yere bırakmış. Kedi, fareyi görünce tepsiyi attığı gibi farenin peşinden koşmaya başlamış. Altı aylık eğitim de boşa gitmiş. Vezir, padişahın sorusuna cevap vermiş: - ‘Karakter önemlidir padişahım. Önünde bir fare gördüğünde her şeyi unutan bu kedi gibi, eline bir fırsat geçtiğinde çıkarının peşinde koşan, dinini bile satan, eğitimli fakat karakteri bozuk insanlardan da Rabbim herkesi korusun..!’ Atalarımız ne güzel söylemiş Asil azmaz bal kokmaz kokarsa yağ kokar  Aslı ayrandır...”