İnsanlık her geçen gün biraz daha yitip gidiyor. Sokakta yürürken göz göze geldiğiniz insanlarda artık o eski sıcaklık yok. Herkes bir telaş içinde, kimse kimseyi umursamıyor. * * * * Geçenlerde iki cenazeye tanık oldum. Birinde kalabalık vardı, gösterişli bir merasim yapıldı. Çelenkler, siyah arabalar, protokol vs… Diğer cenaze ise mütevazı, sessiz sedasız geçti. Arada bir fark var mıydı? Evet. Birine gösterilen ilgi, diğerine asla gösterilmedi. Bu manzara karşısında düşündüm: İnsanları neye göre seviyoruz? Varlıklı olana mı, yoksa güçlü olana mı saygı duyuyoruz? * * * * İnsanlığımız nerede? Eskiden yardımlaşma, dayanışma vardı. Şimdi herkes kendi derdine düşmüş. Birisi yere düştüğünde ona el uzatan nerdeyse kalmamış. Yardım etmek bile şov haline gelmiş. * * * * Sosyal medyada “yardım yaparken” poz verenler var. Amaç yardım etmek mi, yoksa kendini göstermek mi? Gerçek insanlık karşılık beklemeden iyilik yapmaktır. Sokakta yatan birine bakmıyoruz. Aç kalan bir hayvana su vermiyoruz. Kendi dünyamıza o kadar kapanmışız ki başkasını görmüyoruz. Halbuki insanlık, en basit ve gündelik hareketlerde saklıdır. Bir düşünün, en son ne zaman birine gerçekten yardım ettiniz? Karşılık beklemeden, sadece içten bir duyguyla… İnsanlık, bu tür küçük ama anlamlı jestlerle yaşar. * * * * Peki empati ne oldu? Bir başkasının acısını, sevincini paylaşmayı unuttuk. Kimse kimseyi anlamıyor, herkes kendi doğrularının peşinde. Oysa empati, insan olmanın en temel gerekliliği. Başka birinin yerine kendimizi koyabilmek… Bu duygu kaybolursa, toplum da çöker. * * * * Birbirimize duyduğumuz sevgi, saygı, merhamet azaldıkça yalnızlaşırız. Sonuçta insanlık, makamla, parayla ölçülmez. İnsanlık, içimizde taşıdığımız vicdanla, merhametle ölçülür. Kime ne kadar yardım ettik, kimin acısını paylaştık? Bunları yapmadan, insan olduğumuzu iddia edemeyiz. İnsanlık ölmesin. Bunun için herkesin kendine şu soruyu sorması gerek: Bugün ne kadar insanlık gösterdim?