Kadın bütün şiddeti ile "yapılanlar önemsiz miydi?" diye sordu, adam başını yerden kaldırıp kadının gözlerinin içine baktı ve "Hayır, önemsiz diye bir şey olmaz ama bir şey anlamam gerekiyor mu gerekmiyor mu bilmiyorum. Kendi kendime soruyorum bir insan, bir insanı neden bekler?" dedi.  Kadın cevap vermekten geri durdu, çünkü ben hala diye başlayan cümleler artık anlamsız kalacaktı. Adam sorduğu sorunun cevabını; 1.konuşmak ister ondan bekler, 2. Görmek ister ondan bekler, peki neden görmek istesin? 3. Seviyor, değer veriyordur ondan bekler. Sence hangisi... Kadın konuşmayı mecbur hissetmiş olacak ki "değer veriyorum" dedi...  Adam'ın hoşuna mı gitmişti yoksa sinirden mi bilinmez "değer verdiğin için" diye tekrarladı ve birden anlamsızca "çay içer misin “diye sordu. Kadın Adam’ın bu Pervasızca davranışın karşısında sükûneti koruyup kendini radyodan çalan zeki Müren'in 'aldığım nefesin birisi senin' müziğinin kollarına bıraktı... Uyandığında her şeyin rüya olduğunu kabul etmek zordu, üzüldü sabah güneşi doğmamış, sokak lambaları kaldırımları aydınlatmaya çalışıyordu. Sormadım kim, ne? İster diye, aklıma da gelmedi. Hissetmedim belki de hissetmek istemedim, hissettiklerini. Vazgeçmek adı altında cezalandırmaktı kendimi. Ama affet, söylemek isteyip de söyleyemediğim, yazıp da okuyamadığım bütün cümleler için… Ne terbiyesizlikti nede bir kusur; sevmek. Ne engelleri biliyordu nede başka bir şeyi; yürek. Terbiyesizlik olarak nitelendirdiğimiz bütün duygular aslında arayıp da bulamadığımız bir sesten ya da görmek isteyip de göremediğimiz yüzden kaynaklanıyordu, işte! Bu yüzden haddini bilmesi gerek yürek. Terbiyesizlik mi yapıyorum bilmiyorum ama özledim. İnsan, arayıp- duymak, gidip- görmek istiyor. Nasılsın? Diye sorup ondan sonra gelecek bütün cümleleri sıralamak istiyor… Terbiyesizlik mi yapıyorum bilmiyorum ama kırıp, dökmek avazımın çıktığı kadar bağırmak istiyorum. Neden? Diye soru yöneltip, dizlerimin üzerine çöküp ağlamak istiyorum…  Gitmek-kalmak, görmek-duymak, ölmek-yalnız kalmak, zengin olmak v.s Aklımıza gelmiyor neden istediğimiz ve kimden istediğimiz. Vazgeçmeyi bilmeyen gönlümüz ara- ara dese de beklemenin, sabrın selametini öğreniyor. Yarım-yarım yazıp bıraktım sayfalar için, adını defalarca yazdığım için, gitmek- gitmek deyip gidişi seçtiğim için, arkama bile bakmadan sessizliğe büründüğüm için affet ama senin sessizliğin benim çığlıklarım olurken benim sessizliğim ayrılık resimlerini çizdi, affet çizilen resimleri boyayamadığım için. Biz aynı yağmurun altında ıslanmadık, aynı konuyu hiçbir zaman savunmadık, aynı aynada ikimizi hiç görmedik, aynı çatının altında duvarlara resmimiz sinmedi, yastıklar ne sen kokuyordu nede ben, aynı televizyonun karşısında oturup gözlerimiz aynı noktaya bile dalmadı…  Kışın sadece senin ya da benim ellerim üşüdü ama anlamadık yüreğimizde ki soğukluğu.